گروه روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
چکیده: (254 مشاهده)
زمینه و هدف: اعتیادیک اختلال عودکننده مزمن مغزی است که با وابستگی به مواد جسمانی و روانی تعریف میشود. پژوهش حاضر با هدف تعیین الگوی روابط ساختاری بین باورهای شخصیتی ناکارآمد و شدت وابستگی در افراد وابسته به مواد مخدر با میانجیگری دشواریدر تنظیم هیجان انجام گرفت. روشکار: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به یکی از کمپ‌های ترک اعتیاد اردبیل در سال 1400 بود.تعداد 200 نفر از این افراد به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامههای شدت وابستگی، دشواری در تنظیم هیجان و باورهای شخصیتی ناکارآمد پاسخ دادند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها ازضریب همبستگی پیرسون و مدلسازی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها:نتایج ضرایب همبستگی نشان داد که شدت وابستگی به مواد با باورهای شخصیتی ناکارآمد (0/44r=، 0/001=p) و دشواری در تنظیم هیجان (0/49r=، 0/001=p) ارتباط مثبت و معناداری دارد. همچنین بین دشواری در تنظیم هیجان و باورهای شخصیتی ناکارآمد ارتباط مثبت و معناداری مشاهده شد (0/25r=، 0/001=p). مدل بر اساس شاخصهای نکویی برازش کفایت مناسبی داشت. باورهای شخصیتی ناکارآمد هم به صورت مستقیم و هم غیرمستقیم با میانجیگری دشواری در تنظیم هیجان بر شدت وابستگی تأثیر داشت. نتیجه گیری: از لحاظ کاربردی ارائه برنامه‌های آموزشی منظم برای افراد وابسته به مواد با استفاده از اصول درمان شناختی- رفتاری جهت تعیین باورهای ناکارآمد بیمار در مورد اعتیاد، کمک به بیمار در ایجاد باورها و رفتارهای مؤثرتر و ایجاد راهبردهای تنظیم هیجان سازگارانه ضروری است.
