زمینه و هدف: هراس اجتماعی شایع‏ترین اختلال اضطرابی است و معمولاً در اوایل دوران نوجوانی یا بزرگسالی همراه با افزایش خودآگاهی ایجاد می گردد. مطالعات محدودی شیوع هراس اجتماعی را در دانشجویان پرستاری و مامایی بررسی نموده اند؛ لذا هدف از مطالعه حاضر تعیین شیوع و عوامل مرتبط با هراس اجتماعی در دانشجویان پرستاری و مامایی بود.

روش کار: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی، در مجموع 220 دانشجو (123 نفر پرستاری و 97 نفر مامایی) از دانشکده پرستاری و مامایی قزوین در سال 1392 به روش سرشماری شرکت نمودند. ابزار گردآوری �داده‏ ها، پرسشنامه دو قسمتی شامل اطلاعات فردی- اجتماعی و ابزار ارزیابی هراس اجتماعی بود. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون‏های  توصیفی و تحلیلی به کمک SPSS-16 تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‏ها: میانگین سنی دانشجویان 8/3±23/21 سال و اکثراً زن (7/76%، 168 نفر) بودند. شیوع هراس اجتماعی در بین دانشجویان 6/28 درصد بود. فراوانی شدت هراس اجتماعی خفیف 19 درصد، متوسط 3/7 درصد، شدید 9/0درصد و خیلی شدید 9/0درصد بود.�بین سطح تحصیلات مادر (01/0p<، 534/0OR=) و محل سکونت و ابتلا به هراس اجتماعی ارتباط آماری معنی‏داری مشاهده شد (05/0p<، 613/2OR=)؛ بطوری که سطح تحصیلات پایین تر مادر و زندگی شهری شانس ابتلا به هراس اجتماعی را افزایش می داد.

نتیجه گیری: شیوع هراس اجتماعی  در مطالعه نسبتاً بالا بود. راهبردهای پیشگیرانه و درمانی جهت کاهش شیوع هراس اجتماعی در دانشجویان به‏ صورت آگاه نمودن دانشجویان و والدین آنها در مورد در دسترس بودن درمان‏های دارویی و روانی برای هراس اجتماعی توصیه می شود.