زمینه و هدف: اختلال افسرده خویی اختلال مزمن و مقاوم به درمان است که با خلق افسرده در اغلب روزها و ساعات مشخص می­شود. رفتاردرمانی دیالکتیکی نوعی رویکرد درمانی موج سوم است که به عنوان یک روش موثر در درمان اختلال افسردگی اساسی به کار میرود. از آنجا که اختلال افسرده خویی نیز اختلالی مشابه افسردگی اساسی و با مدت طولانی‌تر و شدت کمتر می‌باشد به نظر می‌رسد که درمان دیالکتیکی در درمان افسرده‌خویی همچون افسردگی اساسی موثر باشد. در نتیجه پژوهش حاضر با هدف تعیین  اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود علایم بیماران مبتلا به اختلال افسردهخویی انجام شد.

روش کار: این پژوهش از نوع آزمایشی بوده و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعه آماری شامل کلیه زنان و مردان 20 تا 50 ساله ای بود که در سال 1391 ساکن شهرستان کرج بوده به کلینیک‌ها و مراکز درمانی مراجعه کرده و مبتلا به اختلال افسرده خویی بودند. روش نمونه­گیری به صورت  در دسترس بود و از افراد واجد شرایط 50 نفر به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و گروه کنترل قرارگرفتند که در پایان پژوهش اندازه هریک از گروه­ها به دلیل افت نمونه به 20 نفرکاهش یافت. گروه آزمایش هفته ای یک بار به مدت دوازده جلسه تحت درمان قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده­ها از مقیاس عزت نفس روزنبرگ، پرسشنامه افسردگی بک، و مقیاس افسردگی و اضطراب و استرس (DASS) استفاده شد. داده­های پژوهش با تحلیل واریانس و چندمتغیره درspss-16 تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین میانگین نمره افسردگی کهF آن برابر 377/3 بوده و نمره کل که F آن مساوی با 915/3 بود در دو گروه تفاوت معنیداری وجود داشت (05/0>p). بنابراین یافته‌های مطالعه حاضر حاکی از آن است که رفتاردرمانی دیالکتیکی موجب بهبود افسردگی میشود.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در درمان اختلالات مزمن و مقاوم به درمان مانند اختلال افسرده­خویی، این روش درمانی در بهبود نشانه­ها وعلائم اختلال افسرده­خویی موثراست و می‌توان در کنار درمان دارویی و دیگر درمان‌های شناختی مطرح شده برای درمان افسرده خویی از آن به عنوان یک روش درمانی مفید و مکمل استفاده نمود.