چکیده

زمینه و هدف: پرخاشگری دوران نوجوانی نه تنها به قربانیان آسیب وارد میسازد، بلکه رشد خود نوجوانان پرخاشگر را نیز در معرض خطر قرار میدهد. پرخاشگری به هر شکلی از رفتار گفته می‌شود که بتواند به دیگران صدمه و آسیب برساند. از لحاظ فیزیولوژیکی، پرخاشگری زیاد ممکن است موجب فعالیت بیش ‌از حد سیستم عصبی پاراسمپاتیک و یا واکنش بیش ‌از حد به استرس محیطی و یا آزمایشگاهی گردد. لذا پژوهش حاضر در پی تعیین تأثیر درمان پذیرش و تعهد بر کاهش پرخاشگری در دانش‌آموزان مبتلا به اعتیاد اینترنتی بود.

روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پسر سال سوم متوسطه مبتلا به اعتیاد اینترنتی دبیرستانهای منطقه 21 شهر تهران در سال 94 بود. انجام مداخلات و نمونه گیری در این پژوهش، مجموعاً به مدت 4 ماه از خرداد تا مهر 94 به طول انجامید. نمونه این تحقیق مشتمل بر 30 دانش‌آموز از جامعه مذکور بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند شد. آزمودنی‌ها به‌طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزارهای سنجش این پژوهش، مقیاس پرخاشگری AQ و پرسشنامه اعتیاد اینترنتی یانگ بود. درمان پذیرش و تعهد در گروه مداخله بصورت 8 جلسه‌ 45 دقیقه ای به صورت انفرادی و هفتگی توسط پژوهشگر در محل مرکز پژوهشی منشور مهر اجرا شد. آزمودنی‌ها قبل از درمان و یک ماه پس از درمان به پرسشنامه پاسخ دادند. به منظور تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس با استفاده از SPSS-22 استفاده شد.

یافته ها: تحلیل آماری نشان داد درمان پذیرش و تعهد در گروه آزمایش باعث کاهش پرخاشگری بدنی، پرخاشگری کلامی، خشم و خصومت آزمودنیها شد (05/0>p) اما در گروه کنترل چنین تغییری مشاهده نشد.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه درک بهتری از تاثیر درمان پذیرش و تعهد را بر متغیرهای پرخاشگری نشان میدهد و به محققان پیشنهاد می‌شود که این تحقیق را در سایر جوامع با دامنه سنی گسترده‌تر انجام دهند.