چکیده

زمینه و هدف: در ایران حضور خانواده بیمار در بخش مراقبت ویژه ممنوع بوده و بیمار به تنهایی در این بخش بستری میشود. یکی از دلایل این مساله تصور بر افزایش اضطراب بیمار در نتیجه حضور خانواده بر بالین وی میباشد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر ملاقات خانواده بر میزان اضطراب بیماران مبتلا به آنژین قلبی بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی بیمارستان شهید رجایی گچساران انجام گرفت.

روش کار: این مطالعه یک تحقیق نیمه تجربی قبل و بعد با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش را کلیه بیماران مبتلا به آنژین قلبی بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی بیمارستان شهید رجایی گچساران که هوشیار بوده و تاریخچه بیماریهای روانی یا مصرف داروهای روانگردان نداشتند تشکیل میدادند. تعداد 60 بیمار به صورت در دسترس از بین جامعه پژوهش انتخاب شدند. روش ملاقات برنامه ریزی شده به صورت دو بار در روز و هر بار به مدت 1 ساعت روی 30 نفر از بیماران حائز شرایط مطالعه اعمال و اضطراب آنها قبل و در پایان مداخله توسط پرسشنامه اضطراب اشپیلبرگر سنجیده شد. در گروه کنترل، روش ملاقات ممنوع که روتین بخش مراقبت ویژه قلبی بیمارستان شهید رجایی گچساران است اعمال و اضطراب بیماران 12 و 72 ساعت پس از بستری اندازه گیری شد. در نهایت میزان اضطراب بیماران دو گروه مداخله و کنترل با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل و تی زوجی مقایسه گردید.

یافته ها: نتایج نشان داد که در هر دو گروه، میزان اضطراب بیمار سه روز پس از بستری شدن کاهش یافته بود که این کاهش در گروه ملاقات برنامه ریزی شده در مقایسه با گروه ملاقات ممنوع از نظر آماری معنیدار بود (004/0(p=.

نتیجه گیری: روش ملاقات برنامه ریزی شده شیوه مناسبی برای کاهش اضطراب بیماران مبتلا به آنژین قلبی بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی است، لذا میتواند جایگزین روش ملاقات ممنوع در بخشهای ویژه گردد.

واژه های کلیدی: اضطراب، ملاقات ممنوع، ملاقات برنامه ریزی شده، بخش مراقبت ویژه قلبی