دوره 19، شماره 2 - ( تابستان 1396 )
جلد 19 شماره 2 صفحات 128-117 |
برگشت به فهرست نسخه ها
گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
چکیده: (3716 مشاهده)
زمینه و هدف: فیزیوتراپیستها اغلب از تقویت عمومی گروه عضلانی کوادریسپس جهت بهبود عملکرد بیماران با درد مزمن پاتلوفمورال استفاده میکنند. از آن‌جایی‌که درد مزمن پاتلوفمورال، معلول آتروفی بخش داخلی کوادریسپس است، بنظر میرسد تقویت انتخابی این بخش از عضله در صورت امکان، نتایج بالینی بهتری بدنبال داشته باشد. بنابراین هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثر تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس و تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بر بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک در بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال بود.
روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر، 60 زن مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، به روش در دسترس انتخاب و به 3 گروه تقویت عمومی کوادریسپس، تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی و کنترل تقسیم شدند. گروه تقویت عمومی کوادریسپس، در تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس بصورت 2 روز در هفته و هر روز 3 تمرین و گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی، در تمرینات تقویت انتخابی کوادریسپس داخلی بصورت 3 روز در هفته و هر روز 3 تمرین- هرکدام بمدت 8 هفته- شرکت نمودند. ارزیابی درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بترتیب با مقیاسهای آنالوگ تصویری، ووماک و آزمون شارپند رومبرگ، قبل و بعد از 8 هفته صورت گرفت. دادهها با آزمونهای آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و T وابسته در نرم‌افزارSPSSv21 آنالیز شد. سطح معنی داری بصورت 05/0>p در نظر گرفته شد.
یافته ها: هردو تمرین، سبب کاهش سطح درد استراحت (001/0>p) و فعالیت (01/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (01/0>p) شد. با اینحال، درصد کاهش درد فعالیت (05/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (001/0>p) در گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بیشتر از گروه تقویت عمومی کوادریسپس بود. همچنین تعادل استاتیک، در گروه تقویت اختصاصی نسبت به گروه تقویت عمومی و کنترل بطور معنیداری بهبود یافت (01/0>p) اما بین دو گروه تقویت عمومی و کنترل تفاوت معنیداری دیده نشد (05/0<p).
نتیجه گیری: برخلاف رویکرد درمانی رایج در مراکز توانبخشی یعنی تجویز تمریناتی برای تقویت کل گروه عضلانی کوادریسپس، تقویت انتخابی بخش داخلی این گروه از عضلات، جهت بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، شیوه تمرین درمانی موثرتری است.
روش کار: در تحقیق نیمه تجربی حاضر، 60 زن مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، به روش در دسترس انتخاب و به 3 گروه تقویت عمومی کوادریسپس، تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی و کنترل تقسیم شدند. گروه تقویت عمومی کوادریسپس، در تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس بصورت 2 روز در هفته و هر روز 3 تمرین و گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی، در تمرینات تقویت انتخابی کوادریسپس داخلی بصورت 3 روز در هفته و هر روز 3 تمرین- هرکدام بمدت 8 هفته- شرکت نمودند. ارزیابی درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بترتیب با مقیاسهای آنالوگ تصویری، ووماک و آزمون شارپند رومبرگ، قبل و بعد از 8 هفته صورت گرفت. دادهها با آزمونهای آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و T وابسته در نرم‌افزارSPSSv21 آنالیز شد. سطح معنی داری بصورت 05/0>p در نظر گرفته شد.
یافته ها: هردو تمرین، سبب کاهش سطح درد استراحت (001/0>p) و فعالیت (01/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (01/0>p) شد. با اینحال، درصد کاهش درد فعالیت (05/0>p) و بهبود توانایی عملکردی (001/0>p) در گروه تقویت اختصاصی کوادریسپس داخلی بیشتر از گروه تقویت عمومی کوادریسپس بود. همچنین تعادل استاتیک، در گروه تقویت اختصاصی نسبت به گروه تقویت عمومی و کنترل بطور معنیداری بهبود یافت (01/0>p) اما بین دو گروه تقویت عمومی و کنترل تفاوت معنیداری دیده نشد (05/0<p).
نتیجه گیری: برخلاف رویکرد درمانی رایج در مراکز توانبخشی یعنی تجویز تمریناتی برای تقویت کل گروه عضلانی کوادریسپس، تقویت انتخابی بخش داخلی این گروه از عضلات، جهت بهبود درد، توانایی عملکردی و تعادل استاتیک بیماران مبتلا به درد مزمن پاتلوفمورال، شیوه تمرین درمانی موثرتری است.
واژه‌های کلیدی: کوادریسپس داخلی، درد مزمن پاتلوفمورال، تمرینات ایزوکینتیک، توانایی عملکردی، تعادل استاتیک
نوع مطالعه: نیمه تجربی |
دریافت: 1395/11/11 | پذیرش: 1396/2/6 | انتشار: 1396/6/16
دریافت: 1395/11/11 | پذیرش: 1396/2/6 | انتشار: 1396/6/16
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |