چکیده

­زمینه و هدف: انگیزش درمان با تأثیر بر جستجو، تکمیل و پذیرش درمان و ایجاد تغییرات بلند مدت در رفتار عنصری کلیدی در درمان و بهبودی از اختلالات سوء مصرف مواد می­باشد. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‏بینی انگیزش درمان افراد وابسته به مواد انجام گرفت. 

روش­ کار: طرح این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. کلیه افراد دارای وابستگی به مواد که در نیمه اول سال ۱۳۹۲ به مراکز ترک اعتیاد شهر شیراز مراجعه کرده و تحت درمان بودند، جامعه آماری این پژوهش را تشکیل دادند. تعداد ۱۵۰ نفر از این افراد به شیوه نمونه­گیری تصادفی چندمرحله­ای انتخاب شده و بعد از مصاحبه بالینی به پرسشنامه‏های خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود و انگیزش درمان پاسخ دادند. داده­های به‏دست آمده نیز با استفاده از آزمون­های همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه با استفاده از نسخه ۱۶نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد.

یافته­ها: نتایج نشان داد که انگیزش درمان با خود کنترلی شناختی  ارتباط منفی و با مؤلفه­های مهربانی به خود، خودداوری، انسانیت مشترک، انزوا، ذهن­آگاهی  و همدردی بیش از حد ارتباط مثبت داشت.

نتیجه­گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که خودکنترلی شناختی و دلسوزی به خود در پیش‏بینی انگیزش درمان و آمادگی برای تغییر در افراد وابسته به مواد نقش دارند.

واژه­های کلیدی: خودکنترلی شناختی، دلسوزی به خود، انگیزش درمان، وابستگی به مواد

زمینه و هدف: با عنایت به روند رو به گسترش استفاده و اعتیاد به شبکه های اجتماعی، این پژوهش با هدف مقایسه خودتنظیمی، خودبیانگری و خودشیفتگی دانشجویان دارای اعتیاد به شبکه های اجتماعی مجازی و دانشجویان فاقد اعتیاد انجام گرفت.

روش کار: در یک پژوهش علی- مقایسه ای از نوع مقطعی، تعداد ۲۳۶نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اردبیل در سالتحصیلی ۹۴-۹۵ با روش نمونه گیری تصادفی منظم انتخاب و پرسشنامه های خودتنظیمی شوارزر، خودارائهگری آکرمن، زیر مقیاس خودشیفتگی پرسشنامه رگه های تاریک شخصیت جوناسون و وبستر و مقیاس وابستگی به شبکه های اجتماعی مجازی را تکمیل نمودند. آزمودنیها بر اساس نمره ای که در مقیاس وابستگی به شبکه های اجتماعی مجازی کسب کرده بودند به دو گروه با و بدون وابستگی تقسیم شدند و داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری در spss-۱۸  تحلیل شدند.

یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که میانگین نمرات خود تنظیمی دانشجویان وابسته به شبکه های اجتماعی تفاوت معنی داری با دیگر دانشجویان نداشت. اما میانگین نمرات خود بیانگری (۲۷۱/۵(F= و خودشیفتگی (۱۰۸/۴(F= دانشجویان وابسته به شبکه های اجتماعی آنلاین به طور معنی داری بیشتر از دانشجویان فاقد وابستگی بود (۰۵/۰(p≤.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که دانشجویان معتاد به شبکه های اجتماعی مجازی خودبیانگری و خودشیفتگی بالاتری نسبت به گروه دیگر دارند. لذا برای کاستن از میزان اعتیاد دانشجویان به شبکه های اجتماعی مجازی، باید مداخلات آموزشی و درمانی با هدف کاهش خودمحوری و خود بیانگری در دستور کار قرار گیرد.