چکیده

زمینه و هدف: مدیریت درد بعد از عمل جراحی توسط مخدرها و عوارض ناشی از آنها، هنوز یک مسئله حل نشده در علوم پزشکی است. مصرف زیاد مخدر باعث کاهش تعداد تنفس، کاهش فشارخون ،کاهش­مصرف­ اکسیژن، افزایش دما و گیجی� بعد از عمل می­شود. که این عوامل منجر به تاخیر در زمان بهبودی بیمار می­شود. به ­همین دلیل استفاده از روش­های گوناگون بی­دردی با حداقل دوز و کنترل عوارض آنها از اهمیت ویژه­ای برخوردار است. لذا پژوهشگران بر آن شدند تا به بررسی تغییرات همودینامیک در دو روش تزریق توسط خود بیمار و تزریق عضلانی بعد از عمل های جراحی شکم بپردازند.

روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در بیمارستان امیرالمومنین شهر اهواز در سال ۱۳۸۷ بر روی ۶۰ بیمار با انتخاب به صورت تصادفی ساده در دو گروه تزریق عضلانی (۳۰ نفر) و گروه کنترل درد توسط خود بیمار (۳۰ نفر) انجام گرفت. برای کنترل درد در گروه تزریق عضلانی۵۰ میلی­گرم پتیدین به­همراه یک سرم دارونما و در گروه کنترل درد توسط خود بیمار از طریق پمپ وریدی kg/h/m۱/۰ پتیدین در cc۵۰ سرم نرمال سالین ۱/۰درصد با سرعتcc/h�۲ تزریق شد. علایم حیاتی شامل دما، تنفس، نبض، فشارخون سیستولیک و فشارخون دیاستولیک بلافاصله و ۶،۱۲، ۱۸و۲۴ ساعت بعد تزریق مسکن توسط پژوهشگر و  پرستار بخش ثبت شده و توسط آزمون آماری اندازه گیری مکرر و آزمون مخلی و گرین هاوس-گیزر با نرم افزار SPSS�v,۱۶  مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.

 یافته ها: مقایسه تغییرات همودینامیک بین دو گروه در فشارخون سیستولیک و دیاستولیک (۰۱/۰P< ) و نبض (۰۴/۰P< ) اختلاف معنی داری نشان داد. تغییرات همودینامیک ناشی از عوارض مصرف داروهای مخدر در گروه کنترل درد توسط خود کمتر بود.

نتیجه گیری: به­منظور تسکین درد بیماران به نحوه مطلوب میتوان داروهای مخدر تزریقی را در فواصل زمانی کمتر و با استفاده از تکنیک های جدیدتر و تجویز داروهای مخدر، مانند بکارگیری پمپ های PCA توسط خود بیمار استفاده نمود. این روشها به دلیل کاهش مصرف مخدر عوارض جانبی کمتری نیز از خود نشان می دهند. به همین دلیل استفاده از روش پمپ وریدی جهت کنترل درد توسط خود بیمار بهتر از روش سنتی تزریق عضلانی به شمار آمده و تمامی مراکز درمانی دارای بخش های جراحی می توانند استفاده  روش های جدید را جایگزین روشهای سنتی بنمایند.

کلمات کلیدی: همودینامیک، کنترل درد، بیمار، تزریق عضلانی، جراحی شکم

�

زمینه و هدف: گروهی از صاحب نظران  استرس را بیماری شایع قرن نامگذاری کرده اند. اثرات استرس بر سلامت بیماران به توانایی مقابله آنها بستگی دارد و تاب آوری به عنوان عاملی در سازگاری موفق با تغییرات  مطرح شده است. هدف این از انجام  این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارتهای مدیریت استرس بر میزان استرس ادراک شده و تاب آوری زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس بود.

روش کار: پژوهش حاضر از نوع طرحهای آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و گروه شاهد است. جهت انتخاب نمونه، در سال ۱۳۹۴ از بین زنان مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر کرمانشاه تعداد ۴۵ زن مبتلا در دسترس و بصورت تصادفی انتخاب و در دو گروه مورد و شاهد (۲۳ نفر مورد و ۲۲ نفر شاهد) گمارش شدند. از پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن و همکاران و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون در این پژوهش به عنوان ابزار استفاده گردید. تحلیل داده ها توسط آزمونهای میانگین، انحراف معیار و تحلیل کوواریانس با استفاده از spss-۲۱ انجام گرفت.

یافته ها: یافتهها نشان داد میانگین و انحراف معیار هر یک از متغیرهای آزمودنیهای گروه مورد در پیش آزمون استرس ادراک شده و تاب آوری به ترتیب ۱۷/۷ ±۷۸/۲۹ و ۳۸/۲۰±۴۷/۶۰، و در گروه شاهد ۱۸/۶±۵۴/۳۲ و ۰۲/۱۵±۵۰/۶۵ بود در پس آزمون میانگین و انحراف معیار استرس ادراک شده گروه مورد به ۴۴/۳±۲۶/۲۰ کاهش و تاب آوری به ۷۲/۶±۶۸/۸۷ افزایش یافت. میانگین و انحراف معیار استرس ادراک شده و تاب آوری در پس آزمون گروه شاهد ۴۱/۵±۳۶/۳۳  و ۶۱/۱۳± ۱۸/۶۷ بود. همچنین مقدار F برای استرس ادراک شده ۱۶/۶ و برای تاب آوری ۱۰/۱۶۸به دست آمد که این تفاوت در دو گروه در سطح ۰۰۱/۰p< معنادار بود.

نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخش بودن آموزش مهارتهای مدیریت استرس بر استرس ادراک شده و تاب آوری، پژوهش حاضر میتواند در رسیدن به یک راه حل مؤثر برای کاهش استرس ادراک شده و نیز افزایش تاب آوری و به طور کلی بهبود وضعیت روانی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس راهگشا باشد.

زمینه و هدف:امروزه توجه به قشر جوان جامعه و سلامت روانشناختی دانشجویان از اهمیت ویژه ای برخوردار است و از آنجایی که طرحواره های ناسازگار اولیه یکی از عوامل مختل کننده کیفیت زندگی محسوب می شود، پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان اثربخشی طرحواره درمانی گروهی بر بهزیستی روان شناختی و پرخاشگری دانشجویان انجام شد.

روش کار:در این پژوهش از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد استفاده شد. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانشجویان پسر دانشکده علمی کاربردی شهر کرمانشاه در سال ۹۴ ۱۳بود. از میان دانشجویانی که کمترین نمرات را در پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف و بیشترین نمره را در پرسشنامه پرخاشگری باس و پری کسب کرده بودند، ۴۰  نفر به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شدند ودر دو گروه آزمون (۲۰ نفر) و کنترل (۲۰ نفر) جایگزین گردیدند. مداخله آموزشی (طرحواره درمانی در ۱۱ جلسه یک ساعته) برای گروه آزمون  اجرا شد. در پایان مداخله، هر دو گروه  پرسشنامههای بهزیستی روان شناختی و پرخاشگری را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از  تحلیل کواریانس در spss-۱۸ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها:یافته ها نشان داد که طرحواره درمانی در گروه آزمون باعث افزایش میانگین مؤلفههای بهزیستی روان شناختی و کاهش میانگین مؤلفه های پرخاشگری در نمرات پس آزمون شد اما در گروه کنترل چنین تغییری مشاهده نشدکه این تفاوت در دو گروه در سطح ۰۰۱/۰P< معنادار بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به دست آمده مبنی بر اثربخشی طرحواره درمانی بر بهبود بهزیستی روانشناختی و پرخاشگری دانشجویان، می توان نتیجه گرفت که آموزش گروهی طرحواره درمانی یک درمان مؤثر برای ارتقاء بهزیستی روانشناختی و کاهش پرخاشگری و به طور کلی بهبود سلامت روان افراد  باشد.