زمینه و هدف: امروزه زندگی شغلی، جزء مهمی از زندگی برای غالب انسان ها است و رضایت و انگیزش در این حوزه از زندگی میتواند به طور غیرمستقیم، رضایت از کل زندگی را تحت الشعاع قرار دهد. هدف این مطالعه تعیین تأثیر مشاورۀ گروهیدرمان مبتنی بر چشم انداز زمان بر رضایت و انگیزش شغلی پرستاران زن شاغل در بیمارستان‌های آموزشی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ بود. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی قبل و بعد با گروه کنترل بود. جامعۀ پژوهش شامل کلیۀ پرسنل پرستاری زن شاغل در بیمارستان‌های آموزشی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸ بود که تعداد ۳۰ نفر از آنها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام۱۵ نفر) قرار گرفتند. قبل از اجرای مداخله، دو پرسشنامهرضایت شغلی و انگیزش شغلی به عنوان پیش آزمون در بین دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. سپس در گروه آزمایش، روش مشاوره گروهی درمان مبتنی بر چشم انداز زمان به مدت هشت جلسه ۹۰ دقیقه ای، اجرا گردید. پس از برگزاری جلسات مشاوره، مجدداً پرسشنامه های فوق توسط هر دو گروه تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل آماری دادههای پژوهش از تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات رضایت شغلی در مراحل قبل و بعد از مداخله در گروه آزمایش به ترتیب ۱/۵۳و ۳/۴۲ و در گروه کنترل به ترتیب ۱/۲۶ و ۱/۶۰ بود. همچنین میانگین نمرات انگیزش شغلی پرستاران گروه آزمایش قبل از مداخله، ۱۷/۱۳ بود که پس از جلسات مشاوره به ۲۳ رسید، در حالی که در گروه کنترل، نمرات انگیزش شغلی در مراحل قبل و بعد از مداخله ۱۰/۲۰ و ۱۰/۸۰ بود. نتایج تحلیل داده ها نشان دهنده تفاوت معنادار آماری بین نمرات میانگین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای رضایت شغلی و انگیزش شغلی بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که داشتن چشم انداز زمانی سالم میتواند بر متغیرهای انگیزش و رضایت شغلی در پرستاران زن مؤثر باشد. بنابراین، مدیران و سرپرستان آموزشی محیطهای درمانی، با ارائه آموزش ها به صورت کوتاهمدت و بلندمدت با رویکرد چشم انداز زمانی، می توانند سطح رضایت و انگیزش شغلی پرستاران و در نتیجه کیفیت زندگی شغلی و بهره وری را ارتقا بخشند.
