زمینه و هدف : افسردگی شایعترین و مهمترین مشکل روانی بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و به ویژه بیماران تحت درمان با همودیالیز می باشد که می تواند برکیفیت زندگی ، پذیرش درمان وسیر بیماری آنها تاثیر منفی داشته باشد .مطالعه حاضر هم در همین راستا صورت گرفته است.

روش کار:این مطالعه ،یک پژوهش توصیفی  است که طی آن۹۸ بیمار تحت درمان با همودیالیز به روش نمونه گیری مبتنی بر�هدف از بیماران مراجعه کننده بخش همودیالیز بیمارستان سینا در اهواز انتخاب شدند.داده ها با استفاده از پرسشنامه مشخصات فردی و مقیاس استانداردافسردگی  بک جمع آوری شد و در نهایت تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمارتوصیفی و استنباطی(آزمونهای تی و کای دو) انجام گردید .

یافته ها : میانگین نمره افسردگی در بیماران مرد ۸۱/۶±۹/۱۰ و در بیماران زن۰۷/۶ ±۲/۱۰ به دست آمد .همچنین ۴۶درصدمردان و۴۵درصد زنان تحت درمان با همودیالیز ، افسردگی داشتند.همچنین سن (۰۰۱/۰P=) و وضعیت تاهل (۰۲/۰P=) با افسردگی نمونه ها رابطه معنی دار آماری مشاهده شد .

نتیجه گیری : با توجه به یافته های پژوهش، شناسایی سریع و به موقع بیماران  دیالیزی در معرض ابتلا به افسردگی ضروری به نظر می رسد تا بتوان این افراد را به مراکز مشاوره ارجاع داد.

واژه های کلیدی : افسردگی  ،عوامل موثر ،همودیالیز 

چکیده

زمینه و هدف: سندرم پای بیقرار یک اختلال حرکتی نورولوژیک است که ۶ تا ۸۳% از بیماران دیالیزی را گرفتار می سازد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی سندرم پای بیقرار در  بیماران کلیوی تحت همودیالیز بیمارستانهای استان چهار محال و بختیاری بود.

روش کار: این پژوهش توصیفی در سال ۹۰ انجام شد. جمعیت مورد مطالعه همه بیماران تحت همودیالیز مراجعه کننده به بخش های همودیالیز بیمارستان های استان چهار محال و بختیاری بودند که بصورت سرشماری وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه با دو بخش مربوط به مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه بین المللی سندرم پای بیقرار بود. اطلاعات با نرم افزار SPSS v۱۵ و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی مورد بررسی قرار گرفت.

یافته ها: یافته ها نشان داد که ۹۸ نفر (۵۷,۳%)  از شرکت کنندگان در مطالعه مبتلا به سندرم پای بی قرار بودند که از بین آنها ۶۴ نفر (۳/۶۵%) سندرم خفیف و ۳۴ نفر (۷/۳۴%) سندرم شدید داشتند. به علاوه رابطه ای بین سن، جنس، اشتغال، مدت زمان آغاز همودیالیز و دفعات دیالیز با بروز سندرم پای بی قرار دیده نشد (۰۵/۰<p).

نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن سندرم پای بی قرار در بیماران همودیالیزی، لازم است در برنامه های مراقبتی این بیماران نحوه مراقبت از پاها آموزش داده شود.

  وازه های کلیدی: فراوانی، سندرم پای بی قرار، همودیالیز

چکیده

‌زمینه و هدف: از جمله مشکلات بیماران تحت همودیالیز افسردگی و اضطراب است. امید به عنوان جزئی از معنویت به طور موثری سبب کاهش علایم روانشناختی در بیماران تحت همودیالیز میشود. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط امید با اضطراب و افسردگی در بیماران همودیالیزی انجام گرفت.

روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بود که بر روی ۳۰۰ بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به بیمارستان امین اصفهان در سال ۱۳۹۳ انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس بود و داده ها با استفاده از پرسشنامهای شامل اطلاعات دموگرافیک، مقیاس اضطراب و افسردگی بیمارستانی و پرسشنامه امید هرث جمعآوری و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی در spss v,۱۴ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: ضریب همبستگی پیرسون ارتباط معکوس و معنیداری را بین امید با افسردگی و اضطراب نشان داد (۰۰۰۱/۰p<) بدین معنا که هر چه امید در بیماران بیشتر میشد افسردگی و اضطراب آنها کمترمیشد. همچنین ارتباط معکوس و معنی داری بین اضطراب و افسردگی با مدت زمان دیالیز و ارتباط مثبت و معنی داری بین افسردگی با اضطراب بیماران مشاهده شد (۰۵/۰p<)، بدین معنا که هر چه مدت زمان دیالیز بیشتر میشد اضطراب و افسردگی بیماران کمترمیشد.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج به منظور افزایش امید در بیماران همودیالیزی، پرستاران بایستی در حین دیالیز راهکارهایی جهت کاهش اضطراب و افسردگی بیماران بکارگیرند.

زمینه و هدف: تقویت خودکارآمدی بیماران دیالیزی در امر مراقبت از خود برای دستیابی به برآیندهای مورد انتظار پرستاران ارزشمند است. ازاین رو مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش گویی کننده خودکارآمدی در بیماران همودیالیزی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی رازی در رشت صورت گرفت.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی- تحلیلی بر روی ۷۳ بیمار تحت همودیالیز مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی رازی شهرستان رشت در سال ۱۳۹۴ انجام شد. نمونه ها از میان بیماران دارای معیارهای ورود به مطالعه به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از ابزاری ۲ بخشی شامل پرسشنامه های اطلاعات فردی و خودکارآمدی بیماران کلیوی مزمن از طریق مصاحبه جمع آوری شده و با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تی مستقل، آنوا و رگرسیون خطی) در SPSS-۲۲ تحلیل شد. سطح معنی داری مورد قبول این مطالعه کمتر از ۰۵/۰ بود.

یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی کل نمونه‌ها ۴/۱ ± ۹/۵ بود که ارتباط معناداری با سکونت در منزل استیجاری (۰۴۹/۰=p) و عدم ابتلا به بیماریهای دیگر (۰۴۳/۰=p) داشت. تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که ابتلا به بیماریهای همزمان تنها متغیر پیشگویی کننده نمره کمتر خودکارآمدی می‌باشد (۱۸/۰-=ẞ و ۰۲۲/۰=p) .

نتیجه گیری: خودکارآمدی ضعیف‌ در بیماران تحت درمان با دیالیز مبتلا به بیماری همزمان نیاز ویژه این گروه از بیماران به توجه خاص پرستاری جهت ارتقای خودکارآمدی از طریق بررسی کل گرایانه بیماران و همچنین برنامه ریزی آموزشی خاص را برجسته می‌سازد.