چکیده

زمینه و هدف: ازدواج مقدمه تشکیل خانواده است، چنانچه ازدواج و زندگی خانوادگی شرایط نامناسب و نارضایتی زوجین را برای ارضاء نیازهای روانی یکدیگر ایجاد کند، اثرات منفی و گاهی جبران‌ناپذیر به‌جا میگذارد. لذا هدف از پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر رضایت زناشویی در میان زوج‌های متاهل انجام شده است.

روش کار: روش پژوهش نیمه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد اسلامی بندرعباس در سال ۹۴-۹۳ بود. پروتکل درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به صورت مداخله ۱۲ جلسه ای در مدت ۳ ماه اجرا گردید. تعداد ۱۵۰ نفر از دانشجویان انتخاب و پس از برگزاری پیش‌آزمون، تعداد ۴۰ نفر از آنان که کمترین نمرات را از ابزار سنجش این پژوهش، پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ، کسب کرده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آزمودنیها یک ماه پس از درمان نیز به پرسشنامه پاسخ دادند. با استفاده از نرم‌افزار SPSS- ۲۰ داده­ها با آزمون­های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین نمرات میانگین پس‌آزمون دو گروه در زیر مولفه های رضایت زناشویی (آزمایش، ۲۴/۵۴، کنترل، ۱۹/۸۳)، ارتباطات (آزمایش، ۲۲/۱۰، کنترل، ۱۹/۸۱)، حل تعارض (آزمایش، ۲۰/۳۵، کنترل، ۱۷/۱۵) و تحریف آرمانی (آزمایش، ۱۶/۵۶، کنترل، ۱۴/۵۵) تفاوت معنادار وجود دارد (۰/۰۵p<).

نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد میتواند میزان رضایت زناشویی را در میان زوج ها افزایش دهد، بنابراین می‌توان از این روش درمانی در کنار سایر مداخلات استفاده کرد.