چکیده

زمینه وهدف:آموزش بالینی یکی از اساسی ترین برنامه های آموزش پرستاری را تشکیل میدهد که سبب میشود دانشجو آگاهی های نظری را برای مراقبت از مددجو بکار گیرد. ماهیت حرفه پرستاری به گونه ای است که حساسیت مسئله هماهنگی بین دروس نظری و خدمات بالینی را دوچندان می سازد. حدود نیمی از دوره های آموزشی پرستاری صرف آموزش بالینی میشود؛ ولی از آنجا که عوامل زیادی بر فرآیند آموزش بالینی اثر دارد، لذا هدف از این مطالعه بررسی مشکلات آموزش بالینی دانشجویان پرستاری در محیط های بالینی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشد.

روش ها:این مطالعه توصیفی تحلیلیبر روی 75 نفر از دانشجویان پرستاری سال آخرانجام گردید. پرسشنامه دو قسمتی شامل اطلاعات فردی و معیارهای موجود برای بررسی مشکلات آموزش بالینی در شش حیطه اصلی مشکلات مربوط به فراگیر، مربی بالینی، محیط بالینی، بیمار، برنامه آموزشی و ارزشیابی بالینی مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی در برنامه نرم افزاریSPSS انجام گرفت.

یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل داده ها این نتایج به دست آمد که بیشترین مشکلات آموزش بالینی به ترتیب مربوط به عوامل مرتبط با مربی بالینی78درصد، فراگیران 73درصد ، محیط بالینی71درصد ، برنامه آموزشی66 درصد، ارزشیابی بالینی 60 درصدو مشکلات مرتبط با بیماران 43درصدبوده است.

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشاندهنده وجود مشکلات در آموزش بالینی، خصوصا در حیطه های مرتبط با مربی و دانشجویان می باشد. با شناخت مشکلات آموزش بالینی در پرستاری و مامایی، مسئولین قادر خواهند شد که برنامه‌های آموزشی مطلوب را طرح ریزی کنند تا باعث افزایش کیفیت ارایه خدمات بهداشتی به همه افراد جامعه گردند. لذا برای دستیابی به این هدف به بررسی بیشتر و انجام مستمرفرآیندهای ارزشیابی بالینی، نیاز می باشد.

واژه های کلیدی:آموزش بالینی، محیط بالین، دانشجوی پرستاری