چکیده

زمینه و هدف: سالمندی دوران حساسی از زندگی بوده  و توجه به مسایل و نیازهای این مرحله یک ضرورت اجتماعی محسوب می شود. در این سن احساس تنهایی و نیاز به تعلق خاطری که در اثر کاهش روابط اجتماعی ایجاد می­شود، علاوه بر سلامت جسمانی بر نحوه زندگی و میزان رضایت از زندگی سالمندان نیز تاثیر می­گذارد. لذا این مطالعه با هدف مقایسه تنهایی، تعلق خاطر و رضایت از زندگی در سالمندان مقیم سرای سالمندان با سالمندان ساکن در منزل انجام گرفت.

روشها: این مطالعه توصیفی_- مقطعی بر روی 100 نفر سالمند مقیم در مراکز روزانه نگهداری سالمندان (50 نفر) و سالمندان ساکن در منزل(50 نفر) در دو شهر گرگان و گنبد در سال 1390 انجام شد. نمونه ها به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه احساس تنهایی کالیفرنیا و مقیاس نیاز به تعلق خاطر و رضایت از زندگی سالمندان بود. اطلاعات توسط نرم افزار آماری SPSS v.16 و روش های آماری توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شد.

یافته­ها: نتایج اختلاف معناداری را بین میزان تنهایی (01/0>p) و رضایت از زندگی (01/0>p) در دو گروه نشان داد. به طوری که میزان تنهایی در سالمندان مقیم خانه سالمندان و میزان رضایت از زندگی در سالمندان ساکن در منزل بیشتر بود. همچنین در بعد تعلق خاطر بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد.�

نتیجه گیری: افزایش تماس­های اجتماعی، قرار گرفتن در محیط گرم، پر مهر و معنوی ، بخصوص در بین اعضای خانواده و همراهی با عزیزان و فرزندان، علاوه بر ارتقاء کیفیت زندگی سالمندان موجب کاهش مشکلات روحی - روانی به ویژه افسردگی و تنهایی و افزایش احساس رضایت  و تعلق خاطر می شود.

کلید واژه ها:�تنهایی، تعلق خاطر، رضایت از زندگی، سالمندان