چکیده

 زمینه و هدف: پرستاری حرفه ای پر استرس محسوب می گردد. دانشجویان پرستاری علاوه بر استرس محیط های آموزشی در معرض استرس های محیط های بالینی نیز قرار می گیرند. در مطالعات انجام شده اکثریت دانشجویان پرستاری دوره آموزش بالینی را تنش زا ذکر کرده  اند. سطح بالای تنش می تواند سلامت جسمی و روانی افراد را تهدید نماید. هدف از این مطالعه تعیین عوامل تنش زا در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان دانشکده پرستاری و مامایی اردبیل می باشد

 روش کار:�پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که روی 88 نفر از دانشجویان پرستاری ترم 3 و بالاتر متمایل به شرکت در پژوهش در نیم سال دوم سال تحصیلی 88- 1387 انجام شد. ابزار مطالعه پرسشنامه ای شامل 39 سوال که 9 سوال مشخصات دموگرافیک و 30 سوال در سه حیطه( برقراری ارتباط، اقدامات بالینی، تجارب ناخوشایند)بر اساس مقیاس لیکرت بود.

یافته ها :در حیطه ارتباط، ارتباط با مربی و بیماران  بالاترین میزان استرس را به خود اختصاص داد. همچنین در صورت داشتن مشکل ارتباطی در یک زمینه اختلاف آماری معنی داری با سایر حیطه های ارتباطی نیز دیده شد(p<0/001).بیشترین فاکتور تنش زا درارتباط با تجارب ناخوشایند وتذکر مربی به دانشجو در حضور دیگران بود(8/31%). همچنین بین ترم تحصیلی و میزان استرس رابطه معکوسی وجود داشت(p).

نتیجه گیری:�از آنجا که دانشجویان پرستاری سطح بالایی از استرس را در محیط های بالینی تجربه می کنند،این استرس ها می تواند سبب افت تحصیلی در دانشجویان شود. لذا در آموزش بالینی بایستی برنامه ریزی صحیح  جهت  تعدیل فاکتورهای تنش زا  صورت گیرد.

واژه های کلیدی: تنش، آموزش بالینی، دانشجوی پرستاری

�