چکیده

زمینه و هدف:آموزش بالینی فرایند پیچیده­ای است که فرصتی را فراهم می­نماید تا دانش تئوری به مهارت های عملی تبدیل شود و در آن بستر مهارت­های بالینی دانشجویان شکل گیرد.ضعف در این حیطه تربیت دانش­آموختگانی با مهارت­های حرفه­ای ضعیف و کاهش کارآمدی را بهمراه خواهد داشت.

روش کار :در یک مطالعه توصیفی که در نیمسال دوم 88-87، از کلیه دانشجویان کارشناسی پیوسته پرستاری و مامایی بعمل آمد، تعداد 159 پرسشنامه که حاوی 33 سوال بود تکمیل گردید. داده ها با نرم افزار SPSS و به صورت توزیع فراوانی تجزیه و تحلیل شد.

یافته ها: 3/67درصد دانشجویان در رشته پرستاری و 7/32درصد در رشته مامایی مشغول به تحصیل بودند. 7/66درصد زن و 3/33درصد مرد با میانگین سنی 2± 25/21، 1/93درصد مجرد و 9/6درصد متاهل می باشند.

مهمترین نقاط قوت آموزش بالینی به ترتیب عبارت بودند از:

انتظار حضور به موقع دانشجویان در محل کارآموزی توسط مربی(4/68%)، برگزاری کنفرانس های هفتگی برای افزایش توان عملی دانشجویان(8/59%)، حضور به موقع مربی بالینی در محل کارآموزی(5/56% )، صبر و حوصله مربی هنگام کار بالینی(2/47% )، حمایت مربی از دانشجو در محیط بالینی(6/45% )، و ارائه اهداف درس در اولین روز کارآموزی(3/39% )؛ و مهمترین نقاط ضعف عبارت بودند از: عدم وجود امکانات رفاهی کافی در بخش(2 /87%)، عدم تناسب تعداد دانشجو در بخش(6/71%)، عدم استفاده از وسایل کمک آموزشی در محیط بالین(4/70%)، عدم وجود قدرت تصمیم گیری دانشجو در برنامه ریزی مراقبت از بیمار(3/59%)، عدم ایجاد انگیزه کافی محیط آموزشی برای اشتغال به حرفه در آینده دانشجویان(8/52%).

نتیجه گیری: مداخلاتی از قبیل بهبود امکانات رفاهی، کاهش تعداد دانشجویان در بخش، استفاده از وسایل کمک آموزشی و ایجاد انگیزه جهت ارتقاء دانش و مهارت بالینی در دانشجویان از مواردی است که می تواند منجر به بهبود وضعیت آموزشی گردد.

کلمات کلیدی: آموزش بالینی، دانشجو، پرستاری، مامایی

�