چکیده

زمینه و هدف: برخی از مطالعات ارتباط استرس شغلی را با بهره‌وری سازمان‌ها و ایجاد عوارض جسمی و روانی در کارکنان سازمان‌ها و نیز در پرستاران نشان داده‌اند، اما به ارتباط آن با مسائل خانوادگی و رضایت زناشویی پرستاران کمتر توجه شده است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی رابطه استرس شغلی و رضایت زناشویی پرستاران انجام شد.

روش‌ کار: این مطالعه مقطعی بر روی 200 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های منتخب دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران که به صورت دو مرحله ای (خوشه ای- تصادفی) انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار پژوهش دارای سه بخش اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استرس شغلی و رضایت زناشویی بود. برای تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و تحلیلی ضریب همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز واریانس و رگرسیون چندمتغیره از طریق SPSS-16 استفاده شد.

یافته‌ها: میانگین نمره استرس شغلی و نیز رضایت زناشویی پرستاران شرکت‌کننده در مطالعه به ترتیب 42/16±11/104 و 38/28±65/169 بود. بین استرس شغلی با رضایت زناشویی رابطه معنی‌دار مشاهده شد (517/0-=r و 001/0>p). بر اساس مدل رگرسیونی مشخص گردید که مؤلفه‌های سازگاری نقش به میزان 758/0، ابهام نقش به میزان 123/0-، روابط با مافوق به میزان 136/0- و عوامل ارگونومی به میزان 095/0- در تبیین رضایت زناشویی نقش دارند.

نتیجه‌گیری: استرس شغلی ارتباط معنی‌داری با رضایت زناشویی پرستاران داشت. اطلاع از شیوه‌های مدیریت استرس در محیط‌های کاری می‌تواند باعث سازگاری بهتر پرستاران با محیط کار شود و بر رضایت زناشویی آن‌ها نیز تأثیر داشته باشد.

­واژه های کلیدی: استرس شغلی، رضایت زناشویی، پرستار