زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه خوش‏بینی- بدبینی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس و افراد عادی بیمارستان امام خمینی مهاباد صورت گرفت.

روش کار: این تحقیق مورد- شاهدی در فصل زمستان و بهار 93-1392، در مهاباد انجام گرفت. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی مهاباد بود. تعداد 75 نفر از بیماران به روش در دسترس انتخاب و با 75 نفر دیگر از نظر سن، جنسیت و سطح تحصیلات همتاسازی گردید. برای جمع‏آوری داده‏ها از آزمون تجدید نظر شده جهت‏گیری زندگی و پرسشنامه خودکارآمدی شرر استفاده شده و داده‏ها با استفاده از برنامه spss-19 و از طریق آزمون u من ویتنی و ضریب همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‏ها:�این تحقیق نشان داد که بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در مقایسه با افراد عادی از میانگین کمتری در خوش‏بینی،�خودکارآمدی و زیرمقیاس پشتکار برخوردار بودند (01/0>p). همچنین بین خوش‏بینی- بدبینی و خودکارآمدی (تلاش، پشتکار، ابتکار) در این بیماران همبستگی مثبت وجود داشت (01/0>p).

 نتیجه گیری: بر اساس یافته‏های تحقیق، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در مقایسه با افراد عادی خوش‏بینی و احساس خودکارآمدی کمتری را گزارش کردند که برنامه‏ریزی برای کاهش مشکلات خلقی و همچنین افزایش احساس خودکارآمدی بیماران برای افزایش سلامت روانی این بیماران پیشنهاد می‏شود.