زمینه و هدف: صرع یک اختلال شایع نورولوژیکی است که شمار زیادی از افراد در جهان گرفتار آن هستند. تأثیر صرع بر کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران از محدودیت&zwnjهایی که خود تشنج به&zwnjتنهایی ایجاد می&zwnjکند زیاد است. نگرانی، بلاتکلیفی و ننگ اجتماعی ناشی از صرع می&zwnjتواند روی کیفیت زندگی و خود کارآمدی این بیماران تأثیر داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی نقش نگرانی، بلاتکلیفی و ننگ اجتماعی در پیش&zwnjبینی کیفیت زندگی و خود کارآمدی بیماران مبتلا به صرع انجام شد.

روش&zwnj کار: روش مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بوده و نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران مبتلا به صرع مراجعه&zwnjکننده به بخش نورولوژی بیمارستان علوی اردبیل در سال 1392 بود که با استفاده از روش نمونه&zwnjگیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه&zwnjی نگرانی ایالت پنسیلوانیا، بلاتکلیفی، ننگ اجتماعی، کیفیت زندگی و خود کارآمدی �بیماران مبتلا به صرع بود. داده�ها با آزمون�های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه &zwnjو تحلیل شدند.

یافته&zwnjها: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع با بلاتکلیفی، نگرانی و ننگ اجتماعی همبستگی منفی� (000/0=p) و� نیز خود کارآمدی با ننگ اجتماعی همبستگی منفی داشت (008/0=p). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد که 44 درصد واریانس کیفیت زندگی و 21 درصد واریانس خود کارآمدی بیماران توسط متغیرهای پیش&zwnjبین بلاتکلیفی، نگرانی و ننگ اجتماعی تبیین می&zwnjشود.

نتیجه&zwnjگیری: طبق یافته&zwnjها، بیماران مبتلا به صرع از ننگ حاصل از برخورد اطرافیان به خاطر بیماری&zwnjشان، بلاتکلیفی و نگرانی رنج می�برند و به&zwnj تبع همین ننگ ادراک &zwnjشده، حس خودکارآمدی نیز در آنان پایین می�باشد و به حمایت از سوی اجتماع و خانواده نیاز دارند.