چکیده

زمینه و هدف: کودکان مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 مجبور هستند از رژیم سخت غذایی به مدت نامحدود تبعیت کنند. از طرفی دیگر این کودکان به علت تغییرات در قند خون، مستعد آسیب های شناختی پایدار از جمله کاهش سرعت پردازش اطلاعات هستند. در پژوهش حاضر، تلاش شد تا سرعت پردازش اطلاعات شناختی دیداری-شنیداری محرک های مربوط به غذا و غیر غذا در کودکان مبتلا به دیابت 1 و 2 مورد بررسی قرار گیرد.

روش ها: پژوهش حاضر از نوع پژوهش های علّی- مقایسه ای بود. چهل و سه کودک مبتلا به دیابت از بین مراجعه کنندگان به بخش دیابت بیمارستان فیروزگر با محدوده سنی 6 تا 15 سال در پژوهش شرکت کردند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شده بودند. با ارائه محرک های دیداری- شنیداری خوراکی ها و غیر خوراکی ها سرعت پردازش آزمودنی ها مورد برسی قرار گرفت. برای بررسی رابطه تعاملی بین متغیرها، از تحلیل MANOVA  در نرم افزار spss نسخه 14 استفاده شد..

یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد کودکان مبتلا به دیابت نوع 1 از نظر سرعت پردازش اطلاعات دیداری و شنیداری بیش از کودکان مبتلا به دیابت نوع 2 آسیب دیده بودند. هر دو مبتلایان به دیابت نوع 1 و 2 تصاویر و صدای مربوط به انواع خوراکیها را به نسبت تصاویر و صدای مربوط به اشیاء دیگر با سرعت بیشتری پردازش کردند. وقتی استرس ادراک شده در کودکان مبتلا به دیابت نوع 2 بالاتر بود، سرعت پردازش محرکهای خوراکی افزایش می یافت.

نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش، بکار گیری تکنیکهای خود تنظیمی برای مقابله با گرایش به مواد خوراکی دارای قند بالا بسیار دشوار است؛ چرا که توجه به محرکهای غذایی در این کودکان افزایش می یابد و در نتیجه برنامه های خود تنظیمی با مشکل مواجه می گردد. بنابراین، باید راهکارهای جدیدی برای تسهیل در درمان رفتاری دیابت اندیشیده شود.

واژه های کلیدی: کودک، دیابت، پردازش دیداری، پردازش شنیداری، محرومیت غذایی.