چکیده

زمینه: حرفه پرستاری تنش زاست و فشار روانی آن می­تواند منجر به فرسودگی شغلی شود اما نوع ادراک از یک رویداد تنش زا و راهبرد مقابله­­ای به­کار رفته می­تواند این رابطه را تعدیل کند. هدف پژوهش حاضر مقایسه  فرسودگی شغلی پرستاران بخش­های ICU ، اورژانس، جراحی و ارتباط آن  با تنیدگی ادراک شده و راهبرد مقابله­ای آنان بود.

روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه پژوهش کلیه پرستاران زن و مرد شاغل در بخش­های ICU ، اورژانس و جراحی چهار بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در شهر ساری بودند (180=N). تعداد نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان 120 نفر تعیین شد که از بین پرستاران بخش­های ICU، اورژانس و جراحی بیمارستان­های فوق الذکر، به شیوه نمونه­گیری تصادفی- طبقه­ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه­های فرسودگی شغلی تدیم، تنیدگی ادراک شده کوهن و راهبردهای­ مقابله­ای اندلر و پارکر بودند. جهت تحلیل داده­ها از آزمونهای توصیفی – تحلیلی در نرم افزار SPSS v.19 استفاده شد.

یافته­ها: نتایج نشان داد که 16/64 درصد (77 نفر) از پرستاران سطح متوسط فرسودگی شغلی، 66/31 درصد (38 نفر) سطح بالا و 2/4 درصد (5 نفر) سطح پایین فرسودگی شغلی داشتند. از سوی دیگر تفاوت معناداری درفرسودگی شغلی پرستاران بخش­هایICU، اورژانس وجراحی وجود ندارد (1.511F= ، 255. P=). بین تنیدگی ادراک شده، استفاده از راهبردهای هیجان مدار و اجتنابی با فرسودگی شغلی رابطه مثبت و معنادار (000. > P ،381. r= ،577. r= ،429. r=) و بین راهبرد تکلیف ­مدار و فرسودگی شغلی رابطه منفی و معنی دار وجود داشت (000. > P ،480.- =r).

نتیجه­ گیری: با توجه به بالا بودن میزان فرسودگی شغلی در پرستاران و مرتبط بودن آن با تنیدگی ادراک شده و راهبردهای مقابله با تنیدگی، شناسایی پرستارانی که تنیدگی ادراک شده بیشتری دارند یا از راهبردهای مقابله ای نامناسب استفاده می نمایند، ضروری است.