زمینه و هدف: صرع یک بیماری عصبی مزمن بوده و شامل گروهی از اختلالات است که با تشنج&zwnjهای مکرر مشخص می&zwnjشود و پیامدهای نوروبیولوژیک، روانی- اجتماعی و روان&zwnjشناختی بسیاری برای مبتلایان به همراه دارد. بیماران صرعی از حمایت اجتماعی کم یا ناکافی از سوی جامعه برخوردارند. آگاهی یک نیاز اساسی برای خودمدیریتی بیماران می�باشد ولی بیماران مبتلا به صرع از سطح آگاهی متوسط و پایین نسبت به بیماری خود برخوردارند. بر همین اساس هدف از این پژوهش بررسی ارتباط حمایت اجتماعی و خودمدیریتی با کیفیت زندگی در بیماران صرعی می�باشد.

روش&zwnj کار: روش مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بوده و نمونه پژوهش شامل 60 نفر از بیماران مبتلا به صرع مراجعه&zwnjکننده به بخش نورولوژی بیمارستان علوی اردبیل در سال 1392 بود که با استفاده از روش نمونه&zwnjگیری هدفمند انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه حمایت اجتماعی، مدیریت�خود و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به صرع بود. داده�ها با SPSS-20 و آزمون�های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه &zwnjو تحلیل شدند (05/0>p).

یافته�ها: نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی و مدیریت زندگی با کیفیت زندگی همبستگی مثبت معنی�داری داشتند (002/0=p) و این بدین معناست که با افزایش حمایت اجتماعی و آموزش خود�مدیریتی به این بیماران، می�توان کیفیت زندگی� آنها را بالا برد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون هم نشان داد که 5/ 18درصد از واریانس کیفیت زندگی توسط حمایت دوستان تبیین می�شد.

نتیجه�گیری: با توجه به نتایج حاصل از پژوهش، ضرورت حمایت درست و به جا از سوی جامعه و خانواده احساس می�شود و همچنین لازم است راهکارهای خود مراقبتی را به آنان آموزش داد تا به صورت یک فرد عادی بتوانند در جامعه زندگی کنند و کیفیت زندگیشان بالاتر برود.