زمینه و هدف: تقویت خودکارآمدی بیماران دیالیزی در امر مراقبت از خود برای دستیابی به برآیندهای مورد انتظار پرستاران ارزشمند است. ازاین رو مطالعه حاضر با هدف تعیین عوامل پیش گویی کننده خودکارآمدی در بیماران همودیالیزی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی رازی در رشت صورت گرفت.

روش بررسی: این مطالعه مقطعی- تحلیلی بر روی 73 بیمار تحت همودیالیز مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی رازی شهرستان رشت در سال 1394 انجام شد. نمونه ها از میان بیماران دارای معیارهای ورود به مطالعه به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از ابزاری 2 بخشی شامل پرسشنامه های اطلاعات فردی و خودکارآمدی بیماران کلیوی مزمن از طریق مصاحبه جمع آوری شده و با استفاده از آمار توصیفی (فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (تی مستقل، آنوا و رگرسیون خطی) در SPSS-22 تحلیل شد. سطح معنی داری مورد قبول این مطالعه کمتر از 05/0 بود.

یافته ها: یافته ها نشان داد که میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی کل نمونه‌ها 4/1 ± 9/5 بود که ارتباط معناداری با سکونت در منزل استیجاری (049/0=p) و عدم ابتلا به بیماریهای دیگر (043/0=p) داشت. تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که ابتلا به بیماریهای همزمان تنها متغیر پیشگویی کننده نمره کمتر خودکارآمدی می‌باشد (18/0-=ẞ و 022/0=p) .

نتیجه گیری: خودکارآمدی ضعیف‌ در بیماران تحت درمان با دیالیز مبتلا به بیماری همزمان نیاز ویژه این گروه از بیماران به توجه خاص پرستاری جهت ارتقای خودکارآمدی از طریق بررسی کل گرایانه بیماران و همچنین برنامه ریزی آموزشی خاص را برجسته می‌سازد.