چکیده

زمینه وهدف:از آنجا که پدیده سالمندی منجر به تغییرات فیزیولوژیکی، روانی و اجتماعی می شود ممکن است عملکرد سالمندان ضعیف شده و آنها را مستعد اختلالاتی چون افسردگی و افزایش احساس تنهایی کند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر خاطره گویی گروهی بر احساس تنهایی و نیاز به تعلق خاطر سالمندان شهر ساری انجام شد.

روش ها:در این مطالعه تجربی که در سال 1388 انجام گرفته تعداد 32 نفر از سالمندان مراجعه کننده به مرکز روزانه سالمندان شهر ساری به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه شاهد(16نفر) و مداخله(16نفر) تقسیم شد. داده­ها با استفاده از پرسشنامه احساس تنهایی،مقیاس نیازبه  تعلق خاطر و معاینه مختصر وضعیت روانی جمع آوری شد.نتایج به کمک آمار توصیفی و آزمون های تی زوجی و مستقل تجزیه و تحلیل گردید.

یافته ها:نتایج بعد از مداخله نشان داد که بهبودی میانگین نمرات احساس تنهایی)01/0 (p=و نیاز به تعلق خاطر )01/0 (p=از نظر آماری معنادار بود. در گروه شاهد تفاوت معناداری بین میانگین های قبل و بعد وجود نداشت. همچنین پس از مداخله، مقایسه نمرات احساس تنهایی و نیاز به تعلق خاطر دو گروه آزمون و شاهد تفاوت معناداری را از لحاظ آماری نشان داد)01/0 (p=. قبل از خاطره گویی گروهی تفاوت معناداری بین گروه مداخله و شاهد وجود نداشت.

نتیجه گیری:با توجه به اثرات مثبت خاطره گویی بر کاهش میزان تنهایی و افزایش تعلق خاطر سالمندان می­توان این تکنیک آسان و قابل اجرا را که مورد بی­توجهی قرار گرفته است، در تمام مراکز نگهداری سالمندان و یا در منازل به کاربرد.

واژه های کلیدی:خاطره گویی، احساس تنهایی، تعلق خاطر، سالمندان، گروه درمانی